Camaron eta nire aita

Duela bi aste argitaratu nuen poesia bat Camaronen ‘La leyenda del tiempo’-ren inguruko dokumental bat telebistan ikusi eta kanta haren usainaz… eta gogoratu nintzen orain dela 10 bat urte, bertxoko-n (Hala Bedi irratiko bertso irratsaioan) egiten nuen ‘zernahi’ ekarpenetako bat ere kanta hori atzetik entzuten zela egin nuela, eta nire aitaren heriotza ekarri zidala gogora Camaronen heriotzaren gogoratzeak. Hemen utziko dizuet testua eta Camaronen kanta, tira kantaren bertsio bat,  aipatzen dudan dudan post-mortem-eko diskarena “Antologia inédita”. Eta abisotxo bat: zernahi atala ahots bitxi batek egiten zuen, hika femenino eta maskulinoa batera egiteko gai zena… Honatx:

Atzo murgildu nintzen nire ametsen leihora

atzo murgildu nintzen

nire ametsen leihora

ta ez ninduen esnatu

ez herriak ta ez haurrak.

 

ametsa ni nintzen hegaz

papertxo bat lez haizean

ta ez ninduen esnatu

ez herriak ta ez haurrak

 

goizean esnatu nintzen

nire ametsetik negarrez

goizean esnatu nintzen

ta eskuak neuzkan odolez

 

haizea ni gabe doa

papertxoa lurrean da

ta ez ninduen esnatu

ez herriak ta ez haurrak

 

nire ametsa, ni ametsetan

neuk hil nuen neure eskuez

neuk hil nuen neure eskuez

papertxoa idaztean