Pintxo-pote

osteguna abueli bi umeak eta ni,

parkea eta paseotxoa egin ondoren,

pintxo-poteko tabernan gaude.

txistorra ematen dutenez,

gure sen nafarra piztu eta gustura gaude.

eskuekin jolasten gara mahai batean,

‘zapatico bonitico vende las habas a treintaycinco’

abueli eta bi semetxoak, nor baino nor umeago.

ni ere bai.

Bizitzaren misterio handi hori

Umetan, torre altu batean bakarrik nengoenean,

leihotik begira, oharkabean,

nire ama eta arreba ikusi nituen beste mutiko batekin,

beste etxe batera bidean, eta negarrez hasi nintzen.

maitasunaren lehenengo kolpea uste nuen hori,

bizitzaren misterio handi hori,

mutiko hura etxera laguntzea besterik ez zen.

bizia, bizitzea (hiltzea)

Zer da ba bizia? nola laburbildu bizia (saiakera horretan hil gabe, jakina)?

adibidez izan liteke:

ate bat ireki (beste ate bat itxi),

begi batean malko tristea

eta bestean pozkariozkoa,

edo esan liteke:

goizeko eguzkiak gaueko ilargia iluntzen duen bezala,

biziak bere zentzua hartzen du hiltzean…

 

gizaki hauskorrok beti dugu aukeran

artista edo fotokopia izan,

enpatia bizi edo soraio pasa,

maitasunez osatu edo gorrotoz urratu…

ni, ni eta ni, edo…

gu, gu eta gu,

pertsona eta herria:

ni hilko naiz baina amaren etxeak zutik iraungo

eta inon baino alaiagoa izango.

ez al da eder bezain mingarri, esatea?: ni hilko naiz, baina gu ez gara hilko!

ez al da paturik tristeena azken mohikanoarena?

Adio Txillardegi, gu ez gara hilko!